Deze website gaat over het geslacht Sloet. Het is een familie-site met aandacht voor de geschiedenis en de genealogie van de familie Sloet, de relatie van de Sloeten met de stad Vollenhove, havezaten en aanverwante onderwerpen, waaronder ook actuele, zoals het familiesymposium dat op 8 april 2006 plaatsvond.

Deze site is nog in een ontwikkeling hetgeen betekent dat pagina's nog verder uitgewerkt zullen worden en nieuwe pagina's worden toegevoegd. De auteur houdt zich aanbevolen voor suggesties, aanvullingen en dergelijke, e-mail: rjsvo@planet.nl.

“Over de oorsprong van het van ouds riddermatige geslacht Sloet tast met in het duister van de vroege middeleeuwen. Ook over het ontstaan en de betekenis van de naam is niets bekend. Wel is het uitzonderlijk dat de oorspronkelijke naam Sloet, die soms ook als Sloot of iets dergelijks werd geschreven, zich altijd heeft gehandhaafd en nooit met een territoriale naam is verwisseld. Het is daarom één van de alleroudste namen in ons land, en nog steeds bestaand.

De herkomst van het geslacht moet worden gezocht in Zuid Drenthe en de omstreken van Steenwijk ofwel in Vollenhove zelf. De geregelde stamreeks vangt aan met Johan Sloet, die vermoedelijk in 1364 stierf en wiens zoon Johan sinds 1385 voorkomt. Deze houdt in 1382 het goed Ten Holthe onder Steenwijkerwold in leen van de bisschop van Utrecht, en is gegoed te Vollenhove. Zijn kleinzoon Johan wordt in 1431 beleend met het goed ‘de twe nije hues’, waaruit de havezate Tweenijenhuizen is voortgekomen, de oudste Vollenhoofse bezitting van de Sloets.”

Achterzijde van de havezate Tweenijenhuizen, het stamhuis der Sloeten, omstreeks 1870 betrekkelijk kort voor de afbraak.

“De ‘Généalogie Sloet 1292-1903’, in de familie aangeduid als ‘het groene boek’, is samengesteld door A. Sloet van Oldruitenborgh (1823-1894), wonende te Den Haag, wiens zoon A.W. Sloet (1858-1918), wonende te Luik, dit materiaal in het Frans heeft vertaald en uitgegeven. Dit boek vermeldt zeer oude generaties, zoals Johan (Dictus) Sloet, die in 1292 een gift doet aan het klooster te Ruinen. Diens bestaan wordt o.a. bestreden door jhr.mr. W.A. Beelaerts van Blokland in de Nederlandse Leeuw, 1916, blz. 166 over ‘De afstamming van het geslacht Sloet’. Zijn onderzoek heeft er toe geleid dat de inleiding tot het geslacht Sloet in het Nederland’s Adelsboek van 1908 een wijziging onderging in de editie van 1917. […] Ds. J.W. Schaap veronderstelt dat het geslacht Sloet uit het geslacht Reding in Vollenhove stamt, o.a. wegens hetzelfde wapen […].” Klik hier voor het artikel van Ds. Schaap.

Het geslacht Sloet is in de loop der tijden buitengewoon vertakt geweest. Vele takken zijn echter uitgestorven. De drie thans nog voorkomende takken: de tak de Beele (zich noemende tot Oldhuys), de tak tot Everlo (waarvan een der subtakken sinds 1903 van den Clooster Sloet tot Everlo heet) en de tak Oldruitenborgh gaan terug op de drie zonen van Johan Sloet van Tweenijenhuizen (1465-1551). De tak Oldruitenborgh splitst zich bij de twee zonen van Anthony Sloet van Oldruitenborgh (1769-1863) in de oudste tak (waartoe de tak behoort die zich geruime tijd van Marxveld heeft genoemd) en de jongste tak (van welk de auteur van deze website de jongste mannelijke vertegenwoordiger is).

[Noot: de drie bovenstaande alinea’s zijn ontleend aan ‘Mon cher Major, een officier aan het Hof 1840-1849' van de hand van A.F. Stroink (zie onder literatuur)].

Het wapen van de familie met een rode wassenaar in een zilverkleurig wapenschild gaat waarschijnlijk terug op een overwinning op de moren in een van de latere kruistochten. In de ridderschap van Overijssel komt de naam Sloet voor vanaf de 14e eeuw tot op de dag van vandaag. Vele Overijsselse havezaten, m.n. in en om Vollenhove, zijn ooit in het bezit geweest van een Sloet, hetgeen alles te maken had met de voorwaarde van het bezit van een havezate voor lidmaatschap van de ridderschap.